‘Your art always makes me laugh.’ zegt een penvriend uit Australie als ik hem mijn laatste werk weer laat zien. Ik glimlach want dat is nou precies de bedoeling van mijn werk. Een grapje, een knipoog met een bodempje waarheid. Als die boodschap aankomt dan is mijn werk gelukt.
Valentijnsdag komt er weer aan en alhoewel ik zelf enigszins een afkeer heb tegen zo’n commerciële dag, zou ik er toch wat mee moeten. Naar mijn weten is Valentijnsdag ontstaan voor de hopeloze verliefden onder ons die te verlegen zijn om hun crush aan te spreken. Op Valentijnsdag mag je ongegeneerd en anoniem je hart laten spreken, zonder dat je wordt uitgemaakt voor enge stalker.
Het klinkt allemaal zo enorm romantisch. Wie mij een beetje kent, weet dat ik helemaal vóór romantiek ben. A sucker for romance. Dus ik zou ook helemaal vóór Valentijnsdag moeten zijn. Maar wat ik dan weer een beetje jammer vind, is dat de stelletjes er mee vandoor zijn gegaan. Echtgenotes die op Valentijnsdag bloemen verwachten van hun partner, verkeringen die op huwelijksaanzoeken hopen. Restaurants die, buiten de Coronatijd om, volgeboekt zijn want er móet wat romantisch gedaan worden. Daarmee wordt het hele idee achter Valentijnsdag een beetje te niet gedaan. Want romantiek moet spontaan zijn, bijzonder en vooral gepassioneerd. Niet afgezaagd en uitgekauwd of voorgekauwd.
Tot zover mijn relaas over Valentijnsdag. Daarom zie je in mijn werk niet de standaard hartjes, beertjes en bloemetjes. Wat je wel terug vindt, is een bijzonder manier om je geheime crush mee uit te vragen. Aan haar of aan hem de taak uit te vinden of ze figuurlijk of letterlijk om op te vreten is. De kaarten en ander artwork is terug te vinden in de Spinselshop, op Redbubble en Society6.
Dit artikel is ook gepubliceerd op de blogwebsite Spinsels. Spinsels is een verzameling van meer dan tien jaar aan verhalen van een alleenstaande moeder, haar twee kinderen en het runnen van een bedrijf.
